چشمه علی که در ۲۵ فروردین ۱۳۱۳ با شماره ۲۰۲ به فهرست آثار ملی ایران افزوده شد، خاستگاه تمدنی ری باستان، تهران و پهنه شمالی ایران است که با حدود هشت هزار سال دیرینگی یکی از مهم‌ترین تمدن‌های فلات ایران در پایان عصر نوسنگی به شمار می‌آید و از نخستین مکان‌هایی است که استخراج مس و به کارگیری‌اش در ساخت ابزار و لوازم رایج زندگی و صنعت در آن متداول گشت.
چشمه علی که در ۲۵ فروردین ۱۳۱۳ با شماره ۲۰۲ به فهرست آثار ملی ایران افزوده شد، خاستگاه تمدنی ری باستان، تهران و پهنه شمالی ایران است که با حدود هشت هزار سال دیرینگی یکی از مهم‌ترین تمدن‌های فلات ایران در پایان عصر نوسنگی به شمار می‌آید و از نخستین مکان‌هایی است که استخراج مس و به کارگیری‌اش در ساخت ابزار و لوازم رایج زندگی و صنعت در آن متداول گشت.
تا پیش از آنکه اریک اشمیت در سال ۱۳۱۳ کاوش‌های خود را در محدوده چشمه علی در شمال شرقی ری آغاز کند، دیرینگی این مکان بسته به آثار موجود در آن از جمله باروی ری، معبد آناهیتا، نقش کنده محو شده شکار شیر و...، در نهایت به عصر پارتیان و ساسانیان باز می‌گشت. در این میان نتایج کاوش‌های اشمیت مهیج و باورنکردنی بود و پیشینه این منطقه را تا هشت هزار سال پیش به عقب راند.
این چشمه که آثار متعدد تاریخی نظیر دژ ری بندی، قلعه تبرک و باروی ری در اطراف آن احداث شده بود، از دیرباز یکی از تفرجگاه‌های مردم ری و تهران به شمار می‌آمد.
نشانی: ری، بزرگراه آوینی، بین بلوار صفائیه و بلوار شهید غیوری